Naar Katmandu

K-k-k-k-k-k Katmandu

I think that’s really where I’m going to

If I ever get out of here

I’m going to Katmandu

Dit zong Bob Seger 40 jaar geleden, het is een nummer dat mij altijd is bijgebleven.  Het was toen ook zo’n mythische plaats, zo onbereikbaar, wel nu, ik ben in Katmandu.

Het was wel zware onderneming, die veel van ons geduld en lichaam vergde. Ik ga hier nu niet nog eens de het hotsen en knotsen en de staat van de weg uit de doeken doen, maar het was weer de moeite. We zijn vertrokken om 7u30 en aangekomen om 20u met enkel een stop van nog geen uur voor middageten. Dit alles in een krappe oncomfortabele bus, ook al beschreven in de vorige blog.  Toen we deze morgen onze zitplaats wilden kiezen, hadden we op voorhand gedacht, om eens vooraan te zitten en niet de zonkant. De twee vorige ritten in Nepal hadden we aan de zonnekant achteraan gezeten en daar is het schud gehalte nog hoger. Toen we de bus opstapten, lagen op alle stoelen aan zonkant al rugzakken, de meesten zullen van hetzelfde gedacht als wij zijn geweest. Het leek een beetje op het leggen van handdoeken op de zitplaatsen aan het zwembad tijdens een zon en zee vakantie aan de Spaanse costa’s. Nu dit is best begrijpbaar, iedereen wil goede plaatsen voor zo’n zware rit, en zoals al eerder gezegd, de goede plaatsen waren schaars op deze bus. We zijn dan maar aan de zonnekant gaan zitten, maar we konden toch nog vooraan.

Over de rit zelf is niet veel nieuws te vertellen, de tocht was 205 km, waarvan het grootste deel geasfalteerd. Het ging soms traag, we hebben maar één keer echt enkele mintuten stil gestaan, waar het dan met mondjes maat verder ging. De reden waarom dat daar stil stond, weten we niet, er zijn daar geen zijstraten, er was geen ongeval gebeurd. Waarschijnlijk waren er teveel tezamen aan het inhalen, en daardoor viel alles waarschijnlijk stil. Voor zo’n kluwen van wagens weer uiteen is, duurt even.

Nog enkele opvallend beelden van onderweg

De toiletten tijdens de plaspauze, ze nodigen uit voor een ontspannende plas. Of wat dacht je van de lokale bandencentrale.

We reden ook een hele poos achter een vrachtwagen die buffels vervoerde, deze beesten zatten op elkaar geperst, je moet je niet afvragen hoelang deze er al in zitten. Een dierenpartij hebben ze hier nog niet denk ik.

De vrachtwagens zijn hier wel prachtig versierd, de tekeningen erop zijn soms echte kunstwerken.

We zijn ook nog moeten gaan tanken, ik eet niet wat de eenheden hier zijn, maar als het liter is, dan is de prijs per liter diesel hier 0,75 euro. Hij moest maar 60 liter hebben voor zijn bus.

We rijden Katmandu binnen

Het zwaarste stuk waren uiteindelijk de laatste 9 km toen we Katmandu binnenreden. Rijden is een fout woord, binnen schuifelen. Dit verkeer stond zo vast, we kwamen daar toe om 17u30 en om 20u waren we in het hotel. Er waren momenten dat we meer dan 10 minuten niet bewogen. Nu 2u30 lijkt niet zo lang, maar als je daar staat, je bent op van die dag in die bus, in een oncomfortabele houding. Als je dan al die wagen door elkaar ziet staan, je begint te denken dat komt nooit in orde. De chauffeur die blijft stoïcijns kalm, terwijl die toch al de hele dag aan het rijden is. Ik volg de weg   via de gps en de fantastische mapsme app. We zijn dus al meer dan een anderhalf uur aan het aanschuiven en hebben al 2 van de nog 9km afgelegd. We komen aan een kruispunt, waar het weeral compleet stil staat. Mijn mapsme geeft aan dat we op dat kruispunt rechtdoor moeten, voor de korte weg. Maar de chauffeur gaat links afslaan, en rond rijden. We staan daar dus weeral minuten lang stil , waarschijnlijk al meer dan 10 minuten maar het lijken uren. In de verte zien we soms iets wat op een agent lijkt die  met een verlichte zwaaistok staat te zwaaien. Ondertussen zijn de voertuigen naast ons al rechtdoor aan het rijden. terwijl wij nog minuten vast staan. Je begint in je binnenste lastig te worden op de chauffeur, waarom rij je niet rechtdoor.  Dan minuten later komt er eindelijk beweging in de afslag richting, we kunnen weer iets verder rijden. We zien inderdaad op het enorme kruispunt, 2 agenten staan die het verkeer regelen. Op één of andere manier slagen die er toch in om een soort structuur te krijgen. Want eens afgeslagen gaat het plots vlotter, het blijft nog traag rijden, maar we rijden. Verderop zien we dan een reeks voertuigen, die worden tegengehouden, om wat laten door te laten, je kan dus wel zien dat er over nagedacht wordt om in deze chaos toch een structuur te krijgen.

Tijdens deze rit en waarschijnlijk ook de vorige, hebben we ons deel van fijn stof wel binnen gekregen voor 2018. Er komt bij de meeste vrachtwagens en bussen, zwarte stinkende uitlaatgassen naar buiten.

We waren alle zo moe dat de meesten de voorkeur gaven om in het restaurant van het hotel te blijven eten. Om 14 man tezamen eten te geven, daar waren ze niet op voorzien. Ik heb mijn eten om 20u55 besteld en heb dit om 22u30 gekregen. Het was dus een dag van het lange wachten.