Pokhara

Toen we deze morgen opstonden konden we het Himalaya gebergte zien ontwaken, maar tegen de middag waren de bergen niet meer te zien. Dit blijkt niet abnormaal te zijn, gisteren avond hebben we dan geluk gehad om de Annapurna zo goed te kunnen zien.

We zijn voor het eerst buiten het hotel gaan ontbijten, na twee weken zijn wij de toast met confituur en de omeletten wel wat moe, ik wou eens wat zoetigheid al ontbijt.

Phewa meer

Na dit verkwikkend ontbijt zijn we gaan varen op het Phewa meer. Het was de bedoeling om daarna naar de World Peace Stupa te wandelen, deze tocht start aan de overkant van het meer. Je kan zelf varen of je laten varen, we hebben dan maar een boottocht met bestuurder genomen,  zodat hij ons kon afzetten aan de overkant van het meer. Onderweg stopte hij nog aan de tempel van Varahi Bhagvati in het midden van het meer, best leuk niet spectaculair.

Naar de Stupa(pagode)

Als we waren afgezet, konden we aan onze tocht naar de pagode beginnen. Deze tocht was zwaar, het was steeds in stijgende lijn, het was een stevige klim en in het warme weer. Je had daar op vele plekken wel een mooi zicht op het meer en Pokhara(zie foto bovenaan). Onderweg komen we nog twee vrouwen tegen,die hun stieren op een niet zo’n diervriendelijke manier die stijle helling afjagen.

Na meer dan een uur waren we boven, we voelden onze benen trillen van de inspanning. Dus voor we de pagode gingen bezoeken, zijn we iets gaan eten in een restaurant met een geweldig panorama, maar zoals eerder gezegd, een panorama zonder de bergen. De wasbak aan het toilet is wel speciaal, alleen al daarvoor was het de trip waard. Waar ergens kan je je handen wassen in zo’n mooi roze lavabo, die hangt boven de vallei.

De pagode zelf is een mooi groot wit gebouw van 40m hoog, met een gouden Boeddha in. Het is de tocht ernaartoe die het zo speciaal maakt, het lijkt bijna een pelgrimstocht.

Het was de bedoeling om vanaf daar naar de Tibetaanse vluchtingen nederzetting te gaan,. Te voet was dit een heel stuk wandelen  en we waren moe van de wandeling naar de top. We dalen dus af naar de plaats waar de bezoekers die met de bus of taxi de Stupa willen bezoeken . Dit is toch ook nog een hele afdaling. Als we daar een taxi aanspreken, blijkt dat die alle wachten op toeristen die ze naar hier hebben gebracht en daarna terug naar beneden brengen. De moed zakt in mijn schoenen, de tocht te voet terug, daar heb ik niet veel zin in. Dan komt er toch een taxi aan die mensen komt afzetten en niet moet blijven wachten, de andere taxi chauffeur sturen mij dadelijk naar hem. Ik zeg waar ik naartoe wil, hij zegt 1000 roepie (8 euro), het is misschien teveel maar ik discussieer niet, ik wil hier weg komen en we stappen in.

Het Tibetaans vluchtelingen kamp

Het vluchtelingen kamp is niet wat we dachten, er zou daar een gebed dienst zijn. Wij verwachten monniken en kloosters, maar het zijn simpele huizen versierd met de gebedsvlaggen van de Tibetanen.  Er zijn een aantal niet tot de verbeelding sprekende winkeltjes met handgemaakte Tibetaanse spullen.

Als we met de taxi toekwamen en we zagen al de verlatenheid van deze plaats, vroeg ik naar de mogelijkheid om later een taxi terug te hebben. Hij verstond mij niet goed en ging ten rade bij een verkoper in één van die winkeltjes. Daar werd er dan afgesproken dat hij ons anderhalf uur later terug zou komen ophalen. Hij gaf ons nog zijn visite kaartje, voor moesten we hem vroeger of later willen laten komen.

Dan op wandel in het kamp, het is meer een woonwijk. De huizen zijn simpel het hangt er vol met de gebedsvlaggen van Tibet. Er is daar ook een foto museum, dat voornamelijk over de Daila Lama gaat. Zijn ontmoetingen, zijn verbanning uit Tibet. Zijn leven van toen hij als kind de Dalai Lama van Tibet werd. Dit was alles best wel interessant. In het museum was  ook een mooi zandtapijt, met veel geduld gemaakt door de monniken. Er was nog een Tibetaans klooster, waar jonge monniken hun opleiding krijgen. Het is allemaal best leuk om, je krijgt een betere kijk hoe de Tibetanen nu leven in ballingschap, na de bezetting van de Chinezen. We zijn dan terug naar de winkel gegaan van de man die ons had geholpen met de taxi, als ik iets zou kopen is het bij deze man, zo behulpzaam en vriendelijk. Vermits we alles hadden gezien en het nog meer dan een half uur was voor onze taxi zou terugkomen, heeft deze man de taxi gebeld om te zeggen dat hij eerder mocht komen. We hebben er een set van Tibetaanse gebed vlaggen gekocht en een sjaal met de tekens van geluk op. De man heeft ons nog een hele uitleg gegeven over Tibet, ik wel er toch eens naartoe.

Devi waterval

De taxi was een klein suzuki, die al goed in zijn verslijt fase zit, de rit was ook al een beetje avontuur. ik zei dat ik weer 1000 roepie zou geven voor de tocht naar ons hotel. Al zag je dat niet op zijn gezicht maar hij moet wel blij zijn geweest, want onderweg stopte hij nog bij de Devi waterval,  Hier mochten we uitstappen om deze te bezoeken, hij ging wel wachten. De waterval is behoorlijk klein, misschien dat tijdens het regenseizoen deze spectaculair is. Het moet wel een bekende trekpleister zijn, want er waren daar vele souvenir winkels rond, en daar was toch behoorlijk wat volk. Moest men in Europa voor elke waterval van deze omvang een heuse toeristen plek willen maken, dan zouden we massaal veel extra bezienswaardigheden bijhebben. De taxichauffeur moet wel heel blij zijn geweest, hij kwam het park binnen en torende ons mee naar een andere plek waar er een reeks beelden staan met verschillende outfits, zonder hoofd. Het is de bedoeling om dan je hoofd daarachter te zetten en zo dan een leuke foto te maken. Hij trok ons mee naar deze met traditionele Nepalese kledij, dit is niet ons ding, het zag er ook al zo versleten en oud uit, maar de man was zo enthousiast, dat we dat maar voor zijn plezier hebben gedaan.  De foto is wel niet voor uitgave

Dan terug naar het hotel, gelukkig dat ik mijn weg wist want hij was de afslag van onze straat al voorbij. Ik denk dat die man mooi geld aan mij heeft verdiend, maar de belevenis was dit het waard.