Onze eerste reis buiten Europa was in april 2011 naar China, we hebben ooit wel eens een voet uit Europe gezet 25 jaar geleden. Toen we tijdens een rondreis in Andaloesië de straat van Gibraltar waren overgestoken en één dag in Marokko hebben doorgebracht. Een speciale ervaring, maar je kan dit nu niet als een bezoek aan een ander continent beschouwen.
Na een vlucht van 10 uur kwamen we aan in China. Het eerste wat we zagen als we geland waren, was een man die de tarmac aan het schoonvegen was. We noemden hem gemakshalve tarmacman, hij is de hele reis in onze gedachten gebleven.
In de luchthaven viel ons onmiddellijk de enorme grote van het gebouw op, zo immens groot en het leek dat alleen de passagiers van ons vlucht aanwezig waren. Tijdens de rest van onze reis hebben nog veel van die moderne veel te grote gebouwen gezien. Het lijkt dat groot de maatstaf is voor alles wat ze momenteel bouwen in China.
De douane formaliteiten waren snel afgehandeld en via de metro op zoek naar ons appartement in Beijing. Doordat er enige jaren geleden de Olympische spelen zijn geweest, zijn alle straatnamen en metrostation namen ook in Engels en dat scheelt bij het zoeken. Het inchecken liep iets minder vlot, hier werden we voor het eerst geconfronteerd met het gebrek aan kennis van de Engelse taal bij de Chinese bevolking. We hebben ons toch uit slag getrokken en enige tijd hebben we dan toch ons gereserveerd appartement betrokken.
Hier hebben we even bijgekomen van de jetlag, tegen de avond zijn we naar de winkelstraten en de lokale markten getrokken op zoek naar eten en onze eerste echte verkenning van China. Er staan hier veel eetstalletjes waar je exotisch kon eten, voornamelijk insecten, maden, slang en andere rare dieren. Ondanks ik mij had voorgenomen om hier toch eens van te eten, was mijn goesting wel gedaald als ik daar was. Tarantula op een stokje, kevers die nog spartelden ook op een stokje, bijna alles was hier op een stokje, het zag er niet echt aanlokkelijk uit. Ik heb mij wel gewaagd aan slang, al was dit meer vel dan vlees en lekker kan je dit ook niet noemen. We zijn voor onze eerste maaltijd op Chinese bodem naar de Mac Donalds getrokken.
Met de metro zijn we nog naar het Tiananmen plein en de verboden stad gegaan. Dit was de enige keer gedurende gans onze reis dat het rustig was in de metro. Overdag zit de metro tjokvol, als je al tegen elkaar staat gedrukt en denkt dat de metro vol zit, duwen ze er zonder problemen nog een hoop bij, en niemand die mort.
Het was een avondwandeling en de verboden stad was gesloten, het was er rustig. Hier werden met een ander fenomeen geconfronteerd, blijkbaar zijn westerse toeristen een attractie, er wandelde een jong Chinees koppeltje langs ons en die vrouw begint naar ons te wijzen en komt met een fototoestel naar ons toe, klampt mijn zoon vast, we denken dat zij wil dat we een foto van hun nemen bij de verboden stad, maar nee zij wil samen met mijn zoon op de foto. En haar vriend neemt een foto van zijn vriendin met mijn zoon. Dit is een fenomeen dat we gedurende de hele reis zullen meemaken. China is een groot land en de meesten komen niet in contact met westerlingen, daardoor zijn wij voor hun ook een bezienswaardigheid. Zeker mijn jong volwassen kinderen zijn gegeerd om samen met hun op de foto te staan.
Geef een reactie