Regen en koud

Het weer laat ons in de steek vandaag, het is amper 4 graden en het regent. We hebben ons niet echt voorzien op dit koude weer, normaal moet het nu rond de 15 graden zijn. Het gaat gelukkig maar één dag zo koud zijn, als we de lokale Frank Deboosere mogen geloven en geloof onze eigen Frank Deboosere al niet.

We hebben ons dan maar dik aangekleed en zijn de stad ingetrokken. Eerst moesten we onze Japan Rail pas gaan omwisselen. Hiermee kunnen we 7 dagen met de trein door Japan reizen. Deze pas is enkel voor buitenlander, je kan deze pas dan ook enkel kopen buiten Japan, wat we dan ook gedaan hebben. In het Tokyo treinstation moesten we op zoek naar het loket om deze  om te ruilen en ik kan je verzekeren de trein en  metro stations blinken niet uit in duidelijkheid. Na wat rondzwerven hebben we dan toch het loket gevonden. Als we onze pas dan uiteindelijk hadden moesten we nog wat plaatsen op de trein reserveren, maar hier hadden we ons goed op voorbereid, alles was goed opgeschreven zodat we zonder woorden onze plaatsen konden reserveren. We zullen vrijdag zien of het ons echt is gelukt, dan nemen we namelijk de eerste maal de shinkansen, de beroemde kogeltrein,  de Japanse versie van de hoge snelheidstrein, dat op zich is al een attractie.

Dan terug op pad, het regent nog altijd. We zijn naar het Sony center geweest, hier staat zowat alles opgesteld wat Sony verkoopt, de nieuwe 4K televisies zijn wel knap om zien maar voor de rest word ik er niet wild van. Enkel dat we ons wat konden opwarmen, maakte het bezoek  waard.

Op naar de volgende stop de Roppongi wijk, een moderne wijk met knappe architectuur. Hier valt niet veel over te vertellen wat leuker is, zijn de ritten met de metro. Metro rijden vind ik altijd leuk, je leert een stad en zijn bewoners zo beter kennen. Het metro netwerk in Tokyo zou één van de ingewikkeldste van de wereld zijn. Het is inderdaad een ingewikkeld kluwen van metro en treinlijnen die dan nog verdeeld zijn over verschillende maatschappijen, en die hebben dan nog hun eigen ticketsysteem. Er bestaan natuurlijk overkoepelende ticketsystemen. Wij hebben voor een oplaadkaart gekozen, in het begin is dit een zoektocht hoe het werkt. Je staat voor een verkoopautomaat en moet daar dan proberen uwe weg in te vinden. Daar zijn zoveel gleuven en knoppen aan, dat je al snel in paniek kan geraken. Maar kalmte en rust brengt raad en na enige pogingen was alles in kannen en kruiken. Je moet zowel bij het binnengaan als het buitengaan u metrokaart scannen, dan weet je hoeveel de rit heeft gekost en hoeveel geld er dan nog op je kaart staat. Indien er te weinig op staat moet je bijbetalen, je geraakt er niet uit zonder te betalen aan elke uitgang staat een controleur.

Opvallend is dat 80% van de mannen op de metro een das en pak draagt, het loopt hier vol zakenmensen. Ook de vele mensen met mondbescherming maskers, ze lijken hier echt wel geobsedeerd van hygiëne. De metro zit altijd goed vol, we hebben natuurlijk in de spits meegereden dan is het wringen om op de metro te geraken. Er zou personeel zijn dat de mensen in de metro moet duwen als deze vol zit, maar tot nu toe heb ik er nog geen gezien. Maar we zijn hier nog even, ik kan nog altijd hopen eens in een metro te worden geperst.

Als laatste van de dag zijn we nog naar de Kuifje winkel gegaan, ook één van onze gewoonten is een kuifje strip te kopen in de taal van het land waar we op reis zijn. Dit lukt niet in elk land spijtig genoeg. ’s Avonds hebben we nog in de shopping wijk rondgelopen,  hier heb je die geweldige neon reclame borden altijd plezant om zien. En zo voel je je echt in Tokyo.