Even weg uit Tokio

Gisterenavond zijn we nog op stap geweest, eerst gingen we iets eten. Ons hotel ligt niet echt in de toeristische wijk er zijn hier in de buurt veel kleine eetgelegenheden waar voornamelijk Japanners komen eten. Ik veronderstel dat maar omdat ik hier geen enkele westerling zie, ik kan er los naast zitten. We hebben er eentje uitgekozen en dat was een speciale ervaring. Alle eetgelegenheden hebben hier foto’s van hun gerechten, wat al een handige hulp is, de rest staat in het Japans. Aan de hand van deze foto’s hebben we er een restaurant uitgekozen. Als we binnen gingen bleek dat een appartement met op elk verdiep een ander, er waren 9 verdiepingen. We hebben dan maar voor het 6^de verdiep gekozen, daar stonden satés op de foto’s en Lennert zag dat wel zitten.

Als je de lift uitstapt kom je dadelijk aan de balie, eerst moesten we onze schoenen uitdoen en dan werden we naar een eetkamertje begeleid. Dit is een klein knus kamertje met een tafel en 4 zitplaatsen, meer kan er niet in, en dan gaat de deur dicht als we de ober willen roepen moeten we op een belletje duwen. We kunnen beginnen met het bestuderen van het menu, aan de hand van de foto’s en Google translate kunnen we toch een keuze doen die dicht licht bij wat we er uiteindelijk van hadden verwacht.  We gaan dus bestellen en ik duw op de bel, de deur schuift open en de ober zit op zijn knieën en neemt zo onze bestelling op. Zo gaat het altijd, als hij ons drinken of eten brengt, deur schuift open, hij zit op zijn knieën en bedient ons. Het eten was best lekker.

Daarna zijn we naar de Tokyo Tower gegaan, deze ligt ongeveer in het midden van Tokyo en is gebaseerd op de Eiffeltoren, hij is zelfs 13 meter hoger zijn (33m) en daar zijn ze trots op. Er zijn 2 observatie posten op 150m en op 250m. Als je het inkomticket koopt is dit enkel maar tot op het eerste observatiedek, wil je naar het tweede dek moet je op het eerste dek een extra ticket kopen. Een beetje een verkooptruc om de inkom goedkoop te laten lijken maar naderhand nog wat extra geld uit u zakken te kloppen. Uiteindelijk wil iedereen naar het hoogste observatiepunt. Nu we wisten het en hebben ons er niet druk over gemaakt. Het uitzicht daarboven is natuurlijk geweldig, Tokyo is een moderne stad met vele lichtjes. Het zijn wel ramen waar je door moet kijken en er waren er nogal veel bedompt, voor zo’n moderne stad is hier nog veel enkel glas wat condens bij vochtig weer een extra duwtje geeft. Er loopt daar wel een ramenwasser rond maar die moet bij thuis niet komen, ik had een gevoel dat er nog meer vegen op zaten als hij was langgewenst. De Tokyo Tower is leuk maar kan totaal niet tippen aan de Eiffeltoren.

Toen we ’s avonds terug naar ons hotel wandelden, ik liep wat achterop, werd ik twee keer aangesproken door straatmadeliefjes, ze zagen er best knap uit maar ik heb toch wijselijk bedankt.

Vandaag hebben we Tokio eens verlaten, we zijn naar de stad Nikko getrokken zo’n 120 km buiten Tokio. De tocht loopt over 2 treinritten van ongeveer 50 minuten elk. De eerste rit doen we de Shinkansen, de kogeltrein, een knap staaltje techniek en aerodynamica, deze is ook luxueus een plezier om te gebruiken.

De tweede trein was heel wat minder luxueus, er staan alleen zitbanken tegen de zijkant, zo kan er natuurlijk veel volk in maar voor een treinrit van 50 minuten is dat toch lang staan. Gelukkig is het niet het topseizoen en kon iedereen zitten.

Aangekomen in Nikko zijn we eerst naar enkele heilige plaatsen en graftombes  van Shoguns gaan zien. Deze liggen in een bos en zijn nog authentiek, de oudste is van 767, dit is de moeite om te bezoeken. Het ligt hier in de bergen er zijn dus veel trappen te doen. Maar tempels tussen het groen is aangenaam. Ook hier kon je weer zaken kopen om de goden om hulp te vragen. Zelfs voor de goede afloop van de studies. Ondanks mijn 3 studerende kinderen, heb ik het risico genomen om er geen te kopen.

Er is ook nog een helige brug, als je er wil overlopen moet je ervoor betalen. Er zijn weinig mensen die dat doen,  de brug zien is de bezienswaardigheid, en ze mag gezien worden.

Dan hebben we de bus genomen naar het Chuzenje meer en de Kegan waterval. De tocht duurt ongeveer 45 minuten, halverwege begint kronkelende weg naar boven. Het meer en waterval liggen op 1269 m hoogte. Het zicht onderweg is zoals altijd in de bergen geweldig  er ligt hier nog sneeuw, niet genoeg om te skiën maar genoeg om een mooi beeld te geven.  De waterval is 96m hoog wat het een stevige valkracht geeft. Je komt toe aan de top van de waterval, ja kan dan met een lift naar de voet van de waterval gaan, dit hebben we dan ook gedaan, altijd leuk. Het meer groot de moeite maar het word al donker, in Japan gaat de zon al onder om 17u30.  Tijd om terug naar beneden te trekken,  de bus neemt nu een andere route, hierdoor merken we dat er 2 wegen naar de top zijn getrokken, eentje om naar boven te rijden en eentje om naar beneden te rijden. Dan heb je geen problemen met tegenliggers en kan je de bochten korten maken, die maakt de bochten wel wat spectaculairder maar je hebt wel een veilige gevoel.

Onze trip terug naar Tokio gaat terug over 2 treinen en is vooral uitrusten. In Tokio besluiten om in het Hard Rock Cafe te gaan eten, dit is een gewoonte geworden overal waar we al zijn geweest en er is een Hard Rock Cafe dan gaan we er iets eten of drinken. Hier ben je totaal niet meer in Tokio, het eten is overal ter wereld hetzelfde. Het zal wel een traditie zijn die zal verdwijnen als er geen kinderen meer mee op reis gaan.

Het Hard Rock Cafe ligt in het station( je kan de station niet vergelijken met die in Belgie, dit is een compleet complex met winkels),  we zatten aan het venster en die keek uit op straat en daar is de slaapplaats van een klosjaar, een rare combinatie van mensen die in een restaurant zitten waar teveel wordt betaald voor het eten en iemand die van straat leeft. Deze klosjaar was wel met zijn tijd mee, hij droeg wel een mondbeschermingsmasker, hij zou eens wat ongezonde bacteriën kunnen binnenkrijgen.