Hiroshima en zon

Vandaag zijn we naar Hiroshima geweest, de stad die de twijfelachtige eer heeft, van waar de eerste atoombom is gevallen. Op 6 augustus 1945.

We hebben we wederom de shinkansen (Japanse hogesnelheidstrein) genomen. Het station waar we vertrokken is tevens het vertrekstation voor deze treinverbinding. Hierdoor kregen we weer een staaltje van hoe efficiënt, ingenieus, hygiënisch en vol discipline de Japanners zijn.
De trein rijd het station binnen, iedereen moet eruit het is een eindstation
Iedereen blijft mooi op een rijtje staan.
Er stapt een kuisploeg de trein op, deze draaien alle stoelen in de rijrichting, alle ramen handsteunen, kopsteunen het klaptafeltje worden afgekuist. Dit op minder dan 10 minuten.
Dan stapt iedereen mooi in een rijtje de trein op, zelfs de toeristen houden zich aan deze discipline.
En de trein vertrekt klokslag op het juiste uur.
Het is ook opvallend hoe weinig je de mensen ziet rondhollen in het station, er is geen gejaagdheid. Deze manier van leven brengt een pak minder stress met zich mee, dit zal wel een van de redenen zijn dat de mensen hier gemiddeld ouder worden dan bij ons.

In Hiroshima is op de plaatst waar de bom is ingeslagen een park aangelegd ter herdenking van de slachtoffers van de atoombom. Dit is meteen het belangrijkste van de stad en de reden waarom er zoveel mensen naar deze stad komen.
Er staan hier enkele monumenten die je wel stil doen worden maar vooral voor de Japanners heel belangrijk zijn. Een beetje zoals de Westhoek bij ons, die voor de Britten een heel belangrijke herdenkingsplaats is. Het is vooral in het museum dat indruk maakt, de vernietigende kracht die de atoombom heeft gehad. Een hele stad zomaar weggeveegd en enkele honderdduizenden slachtoffers heeft veroorzaakt.

Hier zijn ook weer massaal veel schoolkinderen aanwezig, alle mooi in uniform. Ik weet niet of het deze dagen een speciale periode is met veel schoolreizen of dat dit het hele jaar zo is.

Eén van de monumenten is ter herdenking van één jong meisje dat door de straling na het vallen van de bom, aan leukemie is overleden. Zij had gedacht als ze 1000 papieren kraanvogels zou vouwen, dat ze dan zou zijn genezen. Ze is gestorven voor dat ze er 1000 heeft kunnen maken. Dit is in Japan een symbool geworden, op alle scholen in Japan vouwen ze nu massa’s kraanvogels en brengen deze naar het monument waar deze worden opgehangen in speciale glazen kasten. Dit gebeurd met een hele ceremonie, waar alle leerlingen stil en vol respect aan deelnemen. We hebben er vandaag zo enkele scholen bezig gezien.

Een ander monument is een eeuwige vlam, deze zal pas worden gedoofd als alle nucleaire wapens uit de wereld zijn verdwenen. Ze zal nog lang blijven branden vrees ik.

Het enige gebouw dat min of meer is blijven rechtstaan bij de bominslag, is ook een monument geworden.

In het treinstation van zijn we nog een hartig hapje gaan eten. Voor alle duidelijkheid, de treinstations hier zijn in feite shopping centrums, stel je dus niet de kantine van het station in Mechelen voor. Na de aankoop van het eten, kregen we nog een geschenkje. Waarom weet ik niet, het was ‘ a special day’ melde ze mij , iedereen kreeg een geschenkje. Ik heb dan maar voor een ontbijtbord gekozen. Ik moet het nog wel in mijn valies krijgen. Als het bord heel thuis raakt, gebruik ik het als ontbijtbord.