Uitwaaien in Texel

geplaatst in: Nederland | 0

 

Na een flinke tocht door het Nederlandse binnenland, namen we de boot naar het Waddeneiland Texel. Dat ging vlot, aankomen, in de rij gaan staan, de boot oprijden, uitstappen wat rondwandelen op de boot, terug de auto in en de boot afrijden. De tocht duurt maar een goede 20 minuten.

Na het inchecken en even uitrusten, zijn we op het strand gaan wandelen. In Nederland staan de stranden vol met strandpaviljoenen, hier kan je iets eten of drinken. Een aangename plaats om te vertoeven na een stevige wandeling op het strand.

Op onze tweede dag zijn we naar de vuurtoren van Texel gereden. Het was er enorm koud en er stond een stevige wind. Niettemin is het daar mooi, er is een geweldig breed strand. Het rare is wel dat hier een bord staat met de vermelding gevaar voor drijfzand, maar iedereen wandelt daar vrolijk rond. Er zal wel niet zoveel gevaar zijn.

Een beetje verder stonden daar een reeks palen in het strand, dit zou dienen als loopbrug voor de veerboot naar de andere Waddeneilanden. Deze vaart enkel in de zomer.

In de namiddag hebben we nog een Texelse kaas- en bierproeverij gedaan, in het grand café van ons hotel. Ik kan meedelen dat ze lekker bier en kaas hebben in Texel.

s ’Avonds begon het hier stevig te sneeuwen, dit gaf een extra dimensie aan Texel. Naast ons hotel ligt een enorm parkeer terrein, dat in de winter niet veel wordt gebruikt. Hier kwamen ze geregeld slippen in de sneeuw met hun wagens. Vanuit onze kamer had ik hier een bevoorrechte locatie om dit spektakel te zien. Ik hoopte er eens eentje tegen een paal te zien knallen, maar buiten een keer tegen de borduur botsen, zijn ze er alle zonder blutsen vanaf gekomen.

 

We hadden deze morgen besloten om ’s avonds in een strandpaviljoen te gaan dineren, maar nu alles was ondergesneeuwd twijfelde we toch. Maar met na ons goed te hebben ingeduffeld, hebben we het er toch op gewaagd. Het was een heuse tocht, zeker het stuk over het strand, een strand vol sneeuw en enkel het maanlicht om ons te begeleiden. Het gaf iets speciaal donker, je had enkel het ijkpunt van het licht van het strandpaviljoen, en dan het ruisen van de zee. We dachten dat we er alleen zouden zitten, wie doet nu al die moeite, maar er zat toch wat volk. Het eten daarentegen viel wat tegen.

De laatste dag was nog wat rondhangen en dan terug naar huis, eerst nog de ferry nemen en dit ging weer er vlot.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *