Zelenogradsk

Zelenogradsk is een klein kustdorp, vroeger was dit een onderdeel van Duitsland maar de Duitser zijn dit kwijtgeraakt na wereldoorlog 2. Je ziet dit Duitse nog een beetje in de gebouwen.

Voor we onze verkenning starten, gingen we naar het treinstation want morgen nemen we de trein naar Kaliningrad en we zijn hier toch beter op voorbereid.   Alles stond daar natuurlijk in het cyrillisch maar de Russen hebben het toch goed georganiseerd, er was een speciale helpdesk voor WK gangers, De man daar heeft ons prima geholpen, we hebben ineens de tickets gekocht, zo moeten we morgen niet aanschuiven, want dan is de voetbalwedstrijd en we zullen niet de enigen zijn die deze trein zullen nemen.

Er is een dijk van iets meer dan een kilometer lang, daar is onze wandeling gestart. Er is hier en gezellige bedrijvigheid, het is zondag dus veel mensen met hun kinderen op wandel. Er rijden fietsers en go-karts op de dijk, voor hun zijn 2 rijvakken voorzien en ze  houden zich daar rigoureus aan. Dat is wel wat anders dan aan de Belgische kust, daar is op de dijk ook een apart vak voor de fietsers voorzien, maar die zigzaggen gewoon tussen de voetgangers.

Op het einde van de dijk kwamen we aan het park waar het  Tortellin Pond in ligt, dit is een mooi meertje. De zon is dan goed aan het schijnen wat dit meertje een mooie en aangename plek  maakt. Na wat verpozen in het park zetten we onze wandeling verder,  we komen nog een monument van Lenin tegen.

De stad wordt ook de kattenstad genoemd, niet dat je hier veel katten ziet rondlopen maar ze hebben hier wel een katten standbeeld en een kattenmuseum.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het kattenmuseum is gevestigd in een oude watertoren, van boven op deze toren heb je een mooi zicht over Zelenogardsk. Met onze Fan-ID kregen we 10% korting, wel bizar want meestal gaan de prijzen omhoog bij zo’n evenementen. Je kan alleen de toren bezichtigen of dit combineren met een bezoek aan het kattenmuseum, wij kozen voor de combinatie.  Je gaat met de lift naar boven, hier wordt je inkomticket gecontroleerd, we wandelen daar wat rond. Dan dalen we één verdiep met de lift en komen we in het kattenmuseum, hier is geen controle, dus wie een ticket voor koopt voor alleen de toren kan zonder problemen ook het museum bezoeken, wel bizar. Nu het kost amper 3 euro inkom daar kunnen we niet over zeuren. Het kattenmuseum is voornamelijk vele vitrinekasten met kattenbeeldjes.

Hiermee hebben we alle bezienswaardigheden van Zelenogardsk gezien, het is een leuk kuststadje, plezierig om een door te wandelen en voor de Russen waarschijnlijk een plek om tot rust te komen in het weekend.

Het straat oversteken lukt hier ook zomaar niet, in de buurt van winkels staan er balustrades langs de stoep, zodat je verplicht bent om tot aan het zebrapad te gaan om over te steken. Op zichzelf geen slechte methode al zijn de straten hier wel erg rustig.

We zijn nog eens naar onze bakkerij van gisteren geweest, er was wat minder volk en we konden nu zonder problemen aan de beurt komen. De jongen achter de balie kende ons nog en heeft ons weer met het nodige enthousiasme geholpen. Nu hebben we voor een quiche gekozen en nog iets van bladerdeeg gevuld met tonijn en aardappelen, wederom lekker.

We waren moe van de wandeling en zijn dan maar op de hotelkamer naar het voetbal gaan kijken.

Na het voetbal zijn we nog eens de stad ingetrokken op zoek naar een eetgelegenheid voor ’s avonds. We wandelden nog eens langs de Baltische zee, deze was in tegenstelling tot gisteren tamelijk wild. Als we die hoge golven tegen de pier zagen botsen, zag deze pier er toch minder veilig uit dan gisteren. Die roest aan de stalen pilaren boezemt ook al geen vertrouwen uit.

We twijfelden tussen 2 eetgelegenheden, het Chopin Café of het kapitein Flint café. We kozen het Chopin Café, als we binnen komen kwamen was er daar een zangeres bezig, ze vooral aan het praten. We mochten aan een tafel gaan zitten, ze brengen ons een menu, en iets later komen ze zeggen dat er geen warm eten is. Ik heb het gevoel dat ze dat al wisten als we binnen kwamen, maar het meisje dat ons bediende was het Engels niet machtig en moest waarschijnlijk hulp inroepen. Dan maar naar het kapitein Flint café, die ober sprak ook geen letter Engels maar we kregen een menu en konden bestellen. Het interieur was rustiek met veel hout in de muren en plafond en zware houten stoelen en tafels. Ik probeerde de rekening te vragen in het Russisch dat ik uit het boekje Russisch voor op reis nam. De over corrigeerde mij, ik herhaalde wat hij zei en de ober was heel enthousiast, het leuk in de verte niet op wat in het boekje stond. Het zal alleszins niet betekend hebben de rekening alsjeblief, want die kwam niet. Het voetbal stond op het was dus geen probleem dat het wat langer duurde, maar tijdens de rust heb ik de rekening nog maar eens gevraagd in het Engels dat verstond hij ook niet maar als ik mijn portefeuille liet zien begreep hij het. Het was 935 roebel ik gaf hem 1000 roebel en zei dat de rest voor hem was, dat begreep hij wel, maar toch moest er eerst wisselgeld worden terug gegeven voor ik het aan hem kon geven. Het valt mij op dat de mensen hier erg vriendelijk en behulpzaam zijn, het is veel anders dan vorige belevenissen 10 jaar geleden in Rusland.

We deden nog een laatste wandeling langs de Baltische zee, bij wijze van afscheid, er was daar nog een stoere Rus aan het zwemmen het de wilde koude  water.