Dit is berg, die goed kan zien vanuit Potosi stad, dat de levensader van de inwoners van Potosi. Al is er niet veel zilver meer in de mijn, en leven en werken de mijnwerkers in slechte omstandigheden. Ze worden dan ook niet oud, de meesten halen de 50 niet.
We doen dit bezoek met de oud mijnwerker van onze maaltijd gisteren. Hij heeft 6 jaar in de mijn gewerkt, nu leid hij mensen rond in de mijn. Al begon het niet goed, de bus was al vertrokken zonder mij. Ik kwam beneden en merkte dat iedereen al weg was, maar lang leve de telefoon, ze zijn mij dadelijk komen oppikken.
Het is een heel ritueel voor we mijn ingaan. Het bezoek aan de zilvermijn gaat gepaard met het geven van geschenken aan de mijnwerkers, die we gaan kopen in de mijnwerkerswinkel, hier kan je zoals de naam al meld alle accessoires kopen om in de mijn te werken.
Er is veel in de winkel, maar het is dynamiet dat we kopen, dit kost 10 bolivianos het stuk ongeveer 1,3 euro, spot goedkoop. Deze duwen ze dan ineens in mijn handen, bizar maar het zal wel veilig zijn zeker.
Onze volgende stop is net voor we de berg oprijden, daar zijn enkele kraampjes, waar ze coca blaadjes en andere voeding die ze gebruiken tijdens het werken in de mijn, verkopen.
Eten doen ze niet in de mijn. Ze kauwen een hele dag op coca bladen, soms een beetje druivensuiker of ander snoepgoed, en alcohol van 95 graden, dat die niet ter plaatse doodvallen, begrijp ik niet. Onze gids mijnwerker geeft er een demonstatie van.
Onze gids koopt nog enkele zakjes coca, en dan rijden we de berg op, het is een stevige klim, ons busje moet goed presteren, voor zo’n gammele bus, rijd die nog prima.
We stoppen aan één van de grotere mijn ingangen, hier worden karretjes leeg de mijn ingeduwd en ze komen vol met stenen terug naar buiten, waar ze die dan uitkiepen en weer andere de stenen sorteren, waarna ze dan in een vrachtwagen worden gekieperd om naar de raffinaderij te worden gebracht, waar ze dan het zilver uit de stenen halen.
Op de foto hierboven, zie je de manen die de stenen sorteren, onze gids geeft ze druivensuiker en ander snoepgoed. Ze sorteren die stenen in de grote bakken op de foto hieronder, en beneden stoppen dan de vrachtwagens, daar is dan een er ander team die alles in de vrachtwagens smijt. Het is een hele machinerie die erachter zit.
Hieronder zien we het soort stenen die ze uit de mijnen halen, hier zou zilver inzitten, de donkere plekken zou zilveroxide zijn. Ik vrees wel dat je massaal veel dan deze stenen nodig hebt voor een beetje zilver over te houden. Dit alles gebeurd in de raffinaderij.
Een familie op de berg
We rijden verder de berg op, hier stoppen we bij een familie die op de berg woont, en dus leeft van de berg. De mannen werken in de mijn, moeder en dochter zorgen voor de mannen. Hier wordt je wel geconfronteerd, met de hardheid en triestese van de mensen die hier leven, dit is geen vrolijk beeld.
Hier deelt onze gids, enkele pakken coca bladen uit, en de mijnwerkers beginnen er dadelijk goed op te kauwen.
De mijn in
Dan is het tijd om de mijn in te gaan, we krijgen een overall een helm met een lampje op, en een mondmasker
Dit is de mijn ingang die we gaan binnen stappen, als deze mannen met hun materiaal de mijn in zijn getrokken, is het aan ons om de mijn in te gaan.
de eerste tientallen meter moeten we ons bukken, met onze helm stoten we geregeld tegen het plafond, en dan valt er allerlei gruis over je. Ook is het erg benauwd en voel je dat in je ademhaling, je bent dan ook op 4000m hoogte, waar de lucht al ijler is, en dan nog de benauwdheid van de smalle mijngangen, er haken wel enkele af, ik ga dapper door. Na enige tijd gaat het wel beter, zeker als je terug rechtop kan lopen.
Na enige tijd, kunnen we rechtop lopen, al moeten we geregeld bukken, voor de steunbalken die her en der zijn aangebracht. Ik heb hierachter enkele foto’s gezet, voor een impressie
Boven ons zien we ook stukjes zilver, maar die kunnen ze er niet uithaken, want dan zakt de mijn in. Nu ik geloof de gids, want ik kan geen zilver onderscheiden.
Hierover zien we Tio, dat is de duivel, deze staat in alle mijnen hier, er worden geregeld geschenken aan gegeven, in de vorm van coca blaadjes en alcohol, deze worden aan zijn voeten gegoten. Dit om de mijnwerkers te beschermen.
Dit mijn bezoek was het einde van de trip op de zilvermijn berg, na onze overal en helm te hebben ingeleverd, was het tijd om terug de berg af te dalen, richting hotel. Het was een geslaagde dag, een leuke ervaring.
Geef een reactie