Salar de Yuni, de zoutvlakten

geplaatst in: Bolivia, Zuid Amerika | 1

De Salar de Uyuni zijn we gaan bezoeken vandaag, toch een van de hoogtepunten op deze reis. En de zoutvlakte heeft zijn verwachtingen overtroffen.

Diegenen die zich afvragen, waar de blogs van de vorige dagen zijn, wel het internet is hier waanzinnig slecht, een foto uploaden, duurt enorm langs, als het al lukt. Maar vandaag is het plotseling geen probleem, en heb ik besloten, om die van de salar aan te maken, één van de hoogtepunten, en die net vandaag ook is doorgegaan. De andere dagen komen als ik terug in België ben, wie dan nog interesse heeft kan ze dan lezen.

We waren met 20 personen, verdeeld over 5 heel comfortabele jeeps, ik zit in de laatste jeep. We rijden eerst nog door de stad Uyni, dit is werkelijk een triestige stad, in de kern van de stad, heb je afvalt wegen, of wat ervoor moet doorgaan, maar eens daarbuiten, zijn het van die stoffige zandwegen. Een troosteloze boel.

Cementerio de trenes, het treinenkerkhof. 

Voor we naar de zoutvlakte gaan, stoppen we nog even op het treinekerhof. Hier staan oude steenkool lokomotieven weg te roesten. Deze werden in de jaren 40 gebruikt, maar zijn ondertussen vervangen door diesel lokomtieven. Nu zijn deze een bezienswaardigheid geworden.

Tussen deze lokomtieven, hangt een schommel gemaakt van een autoband, iedereen ging er eens inzitten voor een foto, dan ik ook maar.

Een lokale amateur kunstenaar, heeft hier van het ijzer van de treinen, denk ik, een aantal film personages gemaakt, de Aliens en terminator vond ik goed geslaagd.

Salar De Uyuni

Dan was het tijd voor het echte werk, we zijn op de zoutvlakte, deze is immens groot, 12.000 vierkante meter, dat is 1/3 van Belgie. Het is dan ook de grootste ter wereld.

Onze eerste stop, noemen ze de ogen van de salar, hier borrelt het water op tussen het zout. Niet bepaald indrukwekkend, maar het schijnt dat er in de grote plassen, een auto in zou kunnen verdwijnen. We hebben dit maar niet geprobeerd, want dan moesten we met 4 jeeps verder, en dan werd het krap.

Het is echt overdonderd om te zien, je wordt er gelukkig van.

We rijden met onze 5 jeeps verder over de zoutvlakte, zonder GPS of verkeersborden, de chauffeurs baseren zich op de bergen rondom. Ze doen dit natuurlijk al jaren, en kennen hun weg prima.

We rijden naar het eiland “isla incahuasi”, dit ligt in het midden, het is een kleine 100 km rijden. Op de foto zie je het niet, maar we rijden bijna 100km per uur, je merkt dat ook niet in de jeep.

Isla incahuasi

Het eiland “isla incahuasi” ligt dus midden in de zoutvlakte, groot is het niet. Het staat vol met enorme mooie cactussen. Sommigen zijn tot 12m hoog, als je weet dat deze maar 1cm per jaar groeien, besef je al snel dat deze al behoorlijk oud zijn, een cactus van 1m is al dadelijk 100 jaar oud.

We doen een wandeling naar de top van het eiland, een 130m hoog. Dat lijkt niet veel, maar het is verdomme een vermoeiende klim, over rotsen, velen haken af in onze groep. Maar het zicht daarboven is adembenemend, rondom rond alleen de witte vlakten met zout.

Na deze klim, was het tijd om te lunchen, onze chauffeurs, hadden al tenten en tafels opgesteld, en de kokkin had het eten bereid. Dit was een idyllisch plaats voor een lunch.

Het eten was fantastisch, diegene die de poten openhoud, is onze reisbegeleidster, de kokkin kan je al raden, is die dame in het wit pak. Zij gaat de komenden 2 dagen ook mee op onze jeep tocht door de altiplano naar de Chileense grens, dat klinkt al veel belovend voor het eten.

Achter ons zien we de prachtige cactussen op de rotswanden van het eiland.

Klassieke salar foto’s

Wat niet kan ontbreken zijn natuurlijk de klassieke foto’s, waar je met de diepte speelt, op zo’n landschap zonder andere elementen, kan je een loopje nemen met de realiteit. De foto hierboven was op vraag van onze reisbegeleidster, ze wou figuurlijk de groep omver blazen, ik ben diegene die op de grond ligt, dit leek mij de gemakkelijkste positie, want ik kan je garanderen, zo’n foto is niet in 1 2 3 gemaakt.

Op de foto hieronder moet je mij maar zoeken.

Ik heb mij er ook aan gewaagd, staan op een wijnfles. Eerst met één been, moeilijk om de balans te houden. Met 2 benen lukte dit wel. De wijn hebben we tijdens de lunch gekregen, het is Boliviaanse wijn, geweldig lekker. Dus op die flessen wou ik wel staan.

Zout hotel

Dit hotel is bijna volledig opgetrokken van zout, maar is wel wat vervallen. Of er nog veel mensen logeren weet ik niet, maar ik heb er zeker geen zin in.

En dan nog een laatste blik op de zoutvlakte, en we rijden terug richting hotel. Dit is werkelijk een fantastisch plek om te bezoeken.

  1. An en Roger

    Rudi, wij zijn daar ook geweest en hadden een barbecue aan hetzelfde eilandje midden de zoutvlakte. Inderdaad
    een unieke ervaring met de snelle jeeps.
    Alleen , de weg naar Salar de Yuni, met de nachtbus, was een marteling. Het had flink geregend en de bus zakte
    tot de as in het modderige woestijnzand. We deden er 15 uur over om ter bestemming te geraken.
    Mooie foto’s van jou en de groep.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *